احسان یعنی فضل و فزونی و بخشش بیش از استحقاق. در تعاملات امروزی مردم با یکدیگر، معمولا همه نگران سهم و حق خود هستند و برای مهربانی، احسان و ایثار به دیگران انگیزه کافی ندارند. در حالیکه شرط شیرینی و زیبایی زندگی، در احسان و مهربانی با دیگران است. اما ممکن است بپرسید چرا؟

ثمره احسان به خود شماست.

«إِنْ أَحْسَنتُمْ أَحْسَنتُمْ لِأَنفُسِكُمْ وَإِنْ أَسَأْتُمْ فَلَهَا»[1]

«اگر نیکی کنید، به خودتان نیکی می‌کنید؛ و اگر بدی کنید باز هم به خود می‌کنید.»

جبران احسان خداوند:

«وَأَحْسِن كَمَا أَحْسَنَ اللَّـهُ إِلَيْكَ»[2]

«همان‌گونه که خدا به تو نیکی کرده، (به دیگران) نیکی کن»

انسان هیچ استحقاقی نسبت به خداوند ندارد، زیرا خدا، انسان را بر اساس لطف و مهربانی خود آفریده است.

از طرفی خداوند دوست دارد مشکلات بندگان خود را به وسیله سایر بندگان برطرف نماید[3]؛ پس شایسته است مهربانی خداوند را جبران کرده و به سایر بندگان خدا نیکی کنیم.

پاکسازی کارنامه اعمال:

«إِنَّ الْحَسَنَاتِ يُذْهِبْنَ السَّيِّئَاتِ»[4]

«چرا که حسنات، سیئات (و آثار آن‌ها را) از بین می‌برند»

حسنات و نیکوکاری به بندگان خدا، گناهان شما را پاک خواهد کرد.

چشم‌؛ از امروز برای جبران تمام مهربانی‌های خداوند، به دیگران مهربانی خواهم کرد. از امروز برای پاکسازی کارنامه اعمال خود، تلاش می‌کنم بیش از قبل به دیگران مهربانی کنم. از امروز قول می‌دهم حتی با حیوانات نیز مهربان‌تر باشم.

[1] سوره اسراء، آیه 7

[2] سوره قصص، آیه 77

[3] سوره بقره، آیه 245

[4] سوره هود، آیه 114