نقش پدر و مادر در موفقيت تحصيلي فرزندان – قسمت 1

پدر و مادرهای عزیز سلام

قبل از هر چيز بايد بهتون تبريك بگم. شما تونستید با زحمت و تلاش زیاد فرزندان شایسته و سختکوشی  را تا امروز تربیت کنید. امیدوارم که تا اینجاي مسیر، از داشتن فرزندان خوبتون احساس غرور کرده باشید. از این شماره نشریه قصد دارم تا به یاری خدا همراه شما باشم تا با توجه به پیچیدگی‌های مسیر تحصیل، با هم و به همراه فرزندان اين مسير را ادامه بديم.

            پیچیدگی‌های نوجوانی

معمولا ورود بچه‌ها از مرحله کودکی به دوران نوجوانی، نگرانی‌ها و سختی‌های مختلفي را براي والدين ايجاد مي‌كند. کودک دیروز شما که به راحتی مطیع نظرات و صحبت‌های شما بوده، کم‌کم  حال و هوای استقلال پیدا می‌کنه، دوست داره از فضای خانواده دور بشه و برای خودش هویت جدیدی دست و پا کنه. معمولا اين زمان علاقه بچه‌ها به گروه و جمع دوستان بیشتر میشه و تا شما بخواهید به این تغییرات عادت کنید، احساس می‌کنید دیگه اون تعلق و وابستگی بسیار بیشتری به دوست‌ها و الگوی خارج از خانواده دارد.

يعني اگر ما نتونسته باشیم ورود فرزندانمون رو به فضای نوجوانی، با آرامش و مديريت صحيح طی کنیم،  به احتمال خیلی زیاد در اواخر دوره نوجوانی (16 تا 18 سالگی) و با نزدیک شدن به دوران جوانی، غرور و استقلال‌طلبی آن‌ها مشکلاتمون رو چند برابر می‌كنه.

            چرا بچه من درس نمی‌خونه؟

همه پدر مادرها آرزو دارند بچه‌های درس‌خونی داشته باشند و با موفقیت‌های آن‌ها در مدرسه و دانشگاه احساس غرور می‌کنند. اما نکته جالب این هست که معمولا در دوره‌اي که براي والدين، درس بچه‌ها خيلي مهم میشه، (یعنی محدوده سنی متوسطه دوم)، خیلی از بچه‌ها از درس فراری می‌شن و اصلا تمایلی به درس خواندن ندارند. پس كاملا طبیعي هست که پدر و مادر از این شرايط خیلی ناراحت باشن و دنبال راه حل بگردن. به نظر شما با توجه به توضیحاتی که تا اينجا گفتم، ریشه این مشکل کجاست؟

قطعا این مسله نمی‌تونه فقط یه دلیل داشته باشه و لازمه از جنبه‌های مختلف بررسی بشه؛ اما امروز قصد دارم به یکی از دلایلی بپردازم که شما خیلی راحت می‌تونید حداقل بخشي از مشکل رو به كمك اين راه‌حل برطرف كنيد.

            پیگیری بیش از حد

خودتون رو به جای یک پسر یا دختر 16 یا 17ساله بزارید. اون در اوج احساسات، دوست داره به تفریح و خوش‌گذروني بپردازه، اما مجبوره به خاطر درس و مدرسه از کلی از تفریح‌هاي مورد علاقش بگذره. حالا صبح تو مدرسه با مدیر و معلم و امتحان کلنجار رفته، ظهر آمده خونه، میاد كه نهار بخوره و كمي استراحت كنه كه یکدفعه مادر از نمره‌هاش میپرسه و ابراز نگرانی می‌کنه و ميگه اگه قبول نشی آبروم میره و بابات پول دانشگاه آزادت رو نمیده!! و چرا درس نمی‌خونی؟ مگه کنکور نداری كه داري نهار ميخوري و . . . .

حالا شما اين‌ها رو بزاريد كنار حس استقلال‌طلبی و غرور جوانی! فکر کنم شما هم قبول داشته باشید كه تحملش خیلی سخت ميشه.

            راه‌حل موفقيت تحصيلي بچه‌ها چیه؟

قطعا قصد ندارم به شما توصیه کنم که دیگه پیگیر درس خوندن فرزندانتون نباشید. بلکه صرفا پیشنهاد میدم روش پیگیری و نظارت به درس خوندن بچه‌ها رو کمی تغيير بديد. ممکنه در اوایل نوجوانی (اول متوسطه)، اون ها با نظارت مستقیم شما مشکلي نداشته باشند، اما قطعا در دوره متوسطه دوم و اواخر نوجوانی، ديگه علاقه زیادی به نظارت مستقیم شما ندارند. لذا به شما توصیه می‌کنم:

            1- نظارت‌هاتون را به صورت غیرمستقیم انجام بدید.

            2- سعی کنید برای موفقیت اون‌ها در تحصیل، بیشتر از آنکه نظارت کنید، حمایت کنید. دایما اون‌ها را تشویق کنید و حتي موفقیت‌های کوچک آن‌ها را هم تقدیر کنید. (البته بايد دقت داشته باشيد كه نوع تقدير شما متناسب با جنسيت و علايق فرزند خودتون باشه)

            3- از مقایسه یا تهدید بچه‌ها به شدت بپرهیزید.

            4- از تشویق‌های عجیب و قریب و پاداش‌های خیلی بزرگ جدا خودداری کنید. باور كنيد جایزه قبولی در کنکور، خرید ماشین نیست (سعی نکنید به بچه‌ها باج بدید. و گرنه اون‌ها از این مسله سوء‌استفاده می‌کنند.)

            5- سعی کنید کنار فرزندتون یک مشاور آگاه و دلسوز قرار بدین تا بتونه اون‌ها رو به درستی هدایت کنه. به طور كلي سعی کنيد حرف هاتون از طریق یک فرد سوم كه آگاه و دلسوز هم باشه، منتقل کنید. اگر از چيزي نگران هستید، آن را با مشاور و برنامه زیر فرزندتون در میان بگذارید تا آن‌ها مشکل را حل کنند.

            6- سعی نکنید مچ‌گیری کنید؛ بلکه به اونها فرصت برای جبران خطاها بدید.

            7- عیب فرزندانتون رو به کسی نگید. اگر قراره درس نخوندن پسر یا دخترتون رو به مشاورش بگید، لطفا وقتی اینکار رو بکنید که فرزند شما حضور نداره. در غير اين صورت، به‌شدت به غرورش آسیب می‌رسه و با شما لجبازی خواهد کرد. بطفا در برخورد با پسرها، بيشتر مراقب غرورشون باشید و گرنه ممکنه تصمیم‌های غلط زیادی بگیرید.

            8- سعی نکنید مسئولیت کارهای آن‌ها را بر عهده بگیرید. بچه‌ها خودشون باید یاد بگیرن نسبت به آیندشون مسئول هستند. پس لازم نیست تمام کارهای آن‌ها را شما پیگیری کنید. اجازه بدید خودشون یاد بگیرند کارهاشون را به بهترین شکل ممکن انجام بدهند.

فکر می‌کنم برای این قسمت کافی باشه. سعی میکنم در شماره بعدی نشریه بیشتر با همدیگر صحبت کنیم./ نقش پدر و مادر در موفقيت تحصيلي فرزندان – قسمت 1

به امید موفقیت روز افزون فرزندانتون.

حسین وفابخش