ملکوت هستی

هرچیزی در عالم غیر از ظواهر، حقیقت و ملکوتی دارد که با چشم دل قابل دیدن است،چه حسنات و چه سیئات ما. مثل غیبت که حقیقتش خوردن گوشت برادر مؤمن است.البته این با چشم ظاهر قابل مشاهده نیست ولی گاهی با تصرفی که اهلبیت علیهم السلام فرموده اند باچشم سر هم مشاهده شده (مثل روایت امام صادق علیه السلام). و هم چنین حسنات که مثلا در رابطه با زیارت حضرات معصومین علیهم السلام که ظاهر زیارت همین است که بالاخره نگاه و توجهی پیدا میکنید به مرقد مطهر امام و متوسل میشوید و… ولی حقیقت و ملکوت زیارت حضور در محضر امام و احساس این حضور و نظارت امام است. البته ما نسبت به ظواهر هم تکالیفی داریم و برظواهر هم آثاری مترتب است مثل خواندن قرآن که از آثار ظاهری اش نورانیت چشم و برکت زندگی است./ فاطمیه فصل بیعت با علی (ع) است
ولی آن چیزی که برای انسان رشدآور است حقایق است.هدف حقایق است.
دوتا کلمه داریم: ایمان و یقین. درمورد ایمان گاهی گفته میشه فلانی ایمانش قوی یا ضعیف است، قوت و ضعفی درمورد ایمان قابل تصور است اما یک مرحله ای داریم بالاتر از ایمان به نام یقین که دیگر اینجا قوت و ضعف معنی ندارد. کسی که حقایق را به او نشان میدهند غیرممکن است که تخلف کند.
مصائب حضرات معصومین علیهم السلام هم از قاعده هر ظاهری یک حقیقتی دارد مستثنی نیست. ما موظف به رعایت ظواهر هستیم و ظواهر برایمان آثار دارد،لذا فرمودند در مصائب حضرات گریه کنید و حتی تباکی کنید، اما اصل این است که به حقایق مصائب دست پیدا کنیم چون رشد در این است.

باز شدن چشم دل
چطور میشود به این حقایق پی برد؟ چطور چشم دل انسان باز میشود؟ چگونه میشود در حریم اهل بیت محرم شد؟ و چطور میشود محرم شد در حریم الهی؟
حضرت صادق علیه السلام در یک حدیث مفصل که بیست ویک موقف را برای کمال ذکر میفرمایند و طریق پیمودن راه وصول آن موقف راهم تشریح میفرمایند، یکی از راه های رسیدن به کمال را اینگونه بیان میکنند: تفکر و بکاء. تفکری که منتج به اشک شود.با تفکر آرام آرام درها را باز می کنند.‌
ایام فاطمیه است،چند فاطمیه از عمرمان گذشته است؟چقدر در مناسبت های مختلف از مصیبت های حضرت شنیده ای؟ چقدر در این رابطه تفکر کرده ایم؟

حقیقت مصیبت فاطمیه

برای این روضه که مردم جواب سلام علی علیه السلام را نمیدادند بسیار گریستیم اما فکر نکردیم علی علیه السلام که هنگام پیشنهاد خلافت میفرماید: خلافت برشما مردم برایم از آب گندیده بینی یک بز پست تر و بی ارزش تر است چرا باید از جواب سلام ندادن مردم برنجد وغصه بخورد؟! علی علیه السلام را چه نیازی به سلام و جواب سلام مردم؟!
حقیقت این روضه چیز دیگری است.
وقتی پیامبر خدا میفرماید: من و علی پدران این امتیم، نخواسته فقط فضیلتی برای حیدر مطرح کند. این ها القاب تشریفاتی و تعارف نیست./ فاطمیه فصل بیعت با علی (ع) است
آن از دلسوزی های پدرانه خود رسول خدا که قرآن میفرماید: حریص علیکم… ، و آن از علی که چون میداند ذکر او عبادت است ، نگاه با محبت به چهره او حتی اگر بدون ذره ای معرفت باشد عذاب قبر را از جوان یهودی بر میدارد، ولایتش میزان بهشتی و جهنمی شدن است، حرص میخورد که چرا این مردم بیچاره دارند از بهشت دور میشوند و خود را به آتش نزدیک میکنند؟!
بر این روضه بسیار گریستیم که بنابه نقلی تا هفتاد وپنج وبه نقلی نود وپنج روز بعد از رحلت رسول خدا مادرمان عزاداری میکرد.
خوب چرا؟!
آیا مساله فقط عاطفی و خانوادگی بود؟!
فقط فقدان پدر؟!
فقط مظلومیت همسر؟!
فقط بخاطر درد جراحت های جسمی؟!
فقط برای سقط محسن مظلوم؟!
بله این ها گریه که هیچ دغ کردن هم دارد، منتها برای ما نه زهرایی که انسیه الحوراء است و اصل خلقتش نور است.
پس به چه میگریست؟!
خود بانو در پاسخ به زن همسایه میفرماید: چطور نگریم وقتی امام زمانم علی غریب و تنهاست؟!
ولایت نفهمی و ولایت نپذیری مردم حقیقت مصیبت فاطمه سلام الله علیها است.
کدام ولایت را فاطمه می آموزد؟
ولایتی که مادرمان معرفی میکند یک پک است. پکی که بخاطر شروعش بین درب و دیوار قرار میگیرد و خاتمه اش را هم بین درب و دیوار فریاد میزند.
پک ولایتی که با اول الاوصیا شروع وبا خاتم الاوصیاء تمام میشود.
این درس اصلی دانشگاهی است که فاطمه سلام الله علیها مابین شعله های درب و فشار دیوار تاسیس کرد.
این همان درسی است که خود او از خطبه غدیر پدرش آموخته بود که حضرت درغدیر نه فقط ولایت علی را فریاد زده بود بلکه اصلا پرونده امامت و ولایت را از نسل علی و زهرا برای همیشه تاریخ بست./ فاطمیه فصل بیعت با علی (ع) است